Trad. de Arsen Arzumanyan și Vartan Martaian
Mer siro așună
Du kartsum es ayd andzrevn e artasvum patuhanin,
Ayd apsosanqi khosqern en glorvum hatik-hatik,
Glorvum en u hosum en, apakuț tapvum en țats
Ays khosqeră, vor lăsvum en im erqi meci ușațats.
Um e petq khostovananqăd, apsosanqăd ușațats,
Seră qo mi haneluk er u gahtniq er cebațvats,
Da guțe așnan katakn er, terevnern ein deghnats,
Tsarughum lur artasvum er mi ahcik menak kangnats.
(Refren)
Mer siro așună el yerpeq ci kărkănvi,
Yev anțyaln amen anqam așnan het kayțeli
U patuhanid lur kartasvi, u patuhanid lur kartasvi.
Yes hima nor haskanum em – anțatsă yet ces beri,
Ays amenă hatuțumn e im gortsats hin mehqeri,
Ayn ahcikă yev așună bahtn er im, vor korțări,
Da geahel im khentutyunn er, vor yerpeq indz cem neri.
Yes gitem – yergeankutiună mi anqam e ayțelum,
Isk heto, yerp heranum e, ayțetomsn e ir toghnum,
U heto ambohci kyanqum mer menq nran enq voronum,
Ayn hasțen, vor na toghnum e, yerpeq voci voq ci gătnum.
Toamna dragostei noastre
Tu crezi că ploaia-i cea care plânge la geamul tău,
Dar acelea-s vorbele de regret, ce se rostogolesc bob cu bob,
Se rostogolesc şi se scurg pe geam,
Acele-s vorbele ce într-un târziu se aud în cântecul meu.
La ce folos mărturisirea și regretul tău întârziat?
Dragostea-ți ghicitoare era și neaflată taină.
Poate că aceasta era gluma toamnei sau frunzele îngălbenite,
Iar pe alee plângea înăbușit o fată în a sa singurătate.
(Refren)
Toamna dragostei noastre nu se va mai repeta niciodată,
Iar trecutul de fiecare dată ne va vizita odată cu toamna,
Și va plânge tăcut la geamul tău, și va plânge tăcut la geamul tău.
Eu abia acum înțeleg că nu poți întoarce trecutul,
Toate acestea sunt răsplata păcatelor mele cele vechi,
Acea fată și acea toamnă erau soarta mea ce am pierdut,
Aceea a fost nebunia tinereții mele, ce nu-mi voi ierta niciodată.
Știu că fericirea o dată ne vizitează,
Iar apoi, când pleacă, cartea ei de vizită ne lasă,
Și apoi, în viața noastră toată, noi pe ea o căutăm,
Dar adresa ce o lasă nimeni n-o mai află.
Մեր սիրո աշունը
Դու կարծում ես` այդ անձրևն է արտասվում պատուհանին,
Այդ ափսոսանքի խոսքերն են գլորվում հատիկ-հատիկ,
Գլորվում են ու հոսում են, ապակուց թափվում են ցած
Այս խոսքերը, որ լսվում են իմ երգի մեջ ուշացած:
Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ, ափսոսանքդ ուշացած,
Սերը քո մի հանելուկ էր ու գաղտնիք էր չբացված,
Դա գուցե աշնան կատակն էր, տերևներն էին դեղնած,
Ծառուղում լուռ արտասվում էր մի աղջիկ` մենակ կանգնած:
(Կրկներգ)
Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի, ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի:
Ես հիմա նոր հասկանում եմ` անցածը ետ չես բերի,
Այս ամենը հատուցումն է իմ գործած հին մեղքերի,
Այն աղջիկը և աշունը բախտն էր իմ, որ կորցրի,
Դա ջահել իմ խենթությունն էր, որ երբեք ինձ չեմ ների:
Ես գիտեմ` երջանկությունը մի անգամ է այցելում,
Իսկ հետո, երբ հեռանում է, այցետոմսն է իր թողնում,
Ու հետո ամբողջ կյանքում մեր մենք նրան ենք որոնում,
Այն հասցեն, որ նա թողնում է, երբեք ոչ ոք չի գտնում: