Literatură – Tu (P. Sevak)

Tu, numai două litere,
Tu, un simplu pronume,
și numai cu aceste două litere
mă faci stăpân al universului!

Tu, numai două litere,
iar eu mă și deprind
cu pământul primăvăratic,
cu căldura ta dătătoare de viață!

Tu, numai două litere,
și iată-mă,
pe gură cu senzația gustului fericirii,
îmi adăp despărțirea
și nu mai știu să mă supun
poruncilor durerii!

Tu, numai două litere,
iar eu, iubito,
mă și ridic deasupra mea,
adăugându-mă oastei
de eroi prefăcuți în cenușă
și de genii nenășcuți încă!

Tu, numai două litere, iar când mă părăsești
încep să mă sfărâm ca o casă părăsită
ce cade în paragină, cu tencuiala scorojită,
iar amărăciunea, asemenea la chip cu mine,
își face cuib în bârnele mele
și sub acoperișul tău!

Tu, numai două litere,
Tu, numai un simplu pronume…

Du – yerku tar,
Du – hasarak mi deranun,
Yev ăntamenn ayd qo yerku hatik tarov
Ays bovandak așharin es indz ter anum.

Du – yerku tar,
U yes garnan hoghi nman
Qo kensatu germutyann em ăntelanum…

Du – yerku tar,
Yev aha yes
Yergeankutyan hamn em zgum im beranum,
Angeatumin ămberanum
Yev teranum em katarel hramană tarapanqi.

Du – yerku tar,
U yes, anghin,
Indzaniț inqăs veranum,
Poșiațats herosneri
U tsănveliq hancearneri
Dasakin em ănkeranum.

Du – yerku tar,
U yerp hankarts
Toghnum es indz u heranum,
Lăqvats tan pes cehq em talis,
Tsepăs tapum, anteranum,
Yev kăskitsă, țeți nman,
Buyn e dnum im syuni meci,
Dzeghuni meci u gheranum.

Du – yerku tar,
Du – hasarak mi deranun…

Din cartea Antologie de poezie armeană clasică și contemporană

Դու

Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ,
Դո՛ւ՝ հասարա՜կ մի դերանուն,
Եվ ընդամենն այդ քո երկո՛ւ հատիկ տառով
Այս բովանդակ աշխարհին ես ինձ տեր անում…

Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ,
Ու ես գարնան հողի նման
Քո կենսատու ջերմությանն եմ ընտելանում…

Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ,
Եվ ահա ես
Երջանկության համն եմ զգում իմ բերանում,
Անջատումին ըմբերանում
Եվ թերանում եմ կատարել հրամանը տառապանքի…

Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ,
Ու ես, անգի՛ն,
Ինձանից ինքս վերանում`
Փոշիացած հերոսների
Ու ծնվելիք հանճարների
Դասակին եմ ընկերանում…

Դո՛ւ՝ երկու տա՜ռ,
Ու երբ հանկարծ
Թողնում ես ինձ ու հեռանում`
Լքված տան պես ճեղք եմ տալիս,
Ծեփս թափում, անտերանում,
Եվ կսկիծը, ցեցի նման,
Բույն է դնում իմ սյունի մեջ,
Ձեղունի մեջ ու գերանում…

Դո՛ւ` երկու տա՜ռ,
Դո՛ւ` հասարա՜կ մի դերանուն…